Terapia integracji sensorycznej

Terapia SI

Integracja sensoryczna to procesy organizacji w mózgu dochodzących wrażeń zmysłowych. Możemy je rozumieć jako właściwie odbieranie, przetwarzanie i odpowiadanie na bodźce zewnętrzne w sposób jak najbardziej odpowiadający sytuacji. Terapia integracji sensorycznej uczy dziecko jak reagować na bodźce i wrażenia zmysłowe. Podczas terapii, dziecko bawiąc się, poznaje nowe doznania zmysłowe ucząc swój układ nerwowy bardziej elastycznego, adekwatnego reagowania na nie. Tym samym terapia integracji sensorycznej jest metodą, która poprzez zabawę zapewnia dopasowaną stymulację zmysłową do indywidualnych potrzeb dziecka tak, by ułatwić mu funkcjonowanie w życiu codziennym.

Dla kogo?

Terapia integracji sensorycznej nie ma ograniczeń wiekowych ani funkcjonalnych.

Wskazaniami do kosultacji jest kiedy dziecko:

jest nadmiernie płaczliwe, niespokojne,
opiera się przed przytulaniem, wygina się w łuk lub odpycha opiekuna,
ma problemy z zaśnięciem i wybudzaniem się,
występują problemy podczas posiłków,
nie lubi pewnych faktur materiałów
nie toleruje mycia głowy i czynności higienicznych w obrębie twarzy;
preferuje określone konsystencje jedzenia (np. papki), występują problemy z rozszerzaniem diety,
ma problemy z ssaniem, żuciem lub połykaniem,
przy jedzeniu czuje przymus ciągłego wycierania buzi i rąk,
ma trudności z samodzielnym piciem, żuciem i przełykaniem pokarmów (preferuje dania papkowate),
nie lubi zabaw, przy których można się pobrudzić,
nie czuje, że się ubrudziło,
nie potrafi ani chwili wysiedzieć w miejscu, cały czas jest w ruchu,
nie raczkowało w ogóle lub raczkowała bardzo krótko (powyżej 12 m. życia),
denerwuje go jazda samochodem, bujanie na huśtawce lub wręcz przeciwnie cały czas mogłoby być bujane i kręcone,
jest niezdarne, często się uderza o różne przedmioty (powyżej 12 m. życia),
nie czuje, że się skaleczyło, uderzyło,
nie lubi wchodzić na podwyższenia, czuje niechęć do zmian podłoża,
nie lubi słuchać śpiewu, muzyki,
mało wokalizuje lub w ogóle tego nie robi,
nie odpowiada na polecenia słowne,
jest wrażliwe na światło (zamyka oczy, denerwuje się, płacze),
unika kontaktu wzrokowego,
nie naśladuje rodzica (powyżej 10 m. życia),
czynności samoobsługowe sprawiają mu problem, wykonuje je powoli i z dużym trudem,
wydaje się słabsze niż inne dzieci w jego wieku,
sprawia mu trudność używanie otwartego kubka, łyżeczki i widelca,
używa zbyt dużo siły do określonego zadania,
jest ciągle w ruchu, non stop czegoś dotyka,
ma trudności z równowagą: często się potyka,
podczas siedzenia ma problemy z utrzymaniem pozycji, nadmiernie się rusza, spada z krzesła, kładzie się na stoliku itp.
ma problemy z koncentracją, łatwo się rozprasza,
jest nadwrażliwe emocjonalnie, impulsywne, łatwo się obraża,
w porównaniu do rówieśników porusza się zbyt szybko lub za wolno,
ma problemy z nauką nowych umiejętności ruchowych tj. jazda na rowerze,
łapanie i rzucanie piłki,
nie lubi rysować lub ma z tym problem,
nie ma dominacji jednej ręki.